Als ik ga lopen, beslis ik vaak net op het laatste moment welk zand- of weggetje ik ga inslaan. In mijn hoofd heb ik al wel een idee hoeveel km’s ik wil afleggen, maar toch is het vaak nog een ingeving op het laatste moment, welke route het zal worden. 

Vandaag ging ik de uitdaging aan met mezelf en mijn herinneringen aan jou, lieve Flor. 🐾

Ik nam ‘onze looproute langs het kanaal naar de brug van Beerse en terug’. 

Sinds je er niet meer bent, ben ik daar ook niet meer geweest. Niet op die manier…

Wanneer ik de kajak passeer zie ik ‘ons’. Jij in de koffer, klaar om te sprinten. GO ! 

Het klinkt misschien onnozel, maar ik heb deze route gemeden. Ontlopen, om mezelf niet onnodig te kwetsen, niet droevig te maken of beter, ik was er eerder niet klaar voor. 

Dit neerschrijven doet raar, ik wil geen medelijden! Ik wil geen compassie! Ik wil, ik wil… Gewoon rennen samen met jou. 

Maar dat gaat niet meer. Zelfs als ik dit schrijf loop ik vol. Vervelend. Ik bijt op mijn lip, nee niet schrijven, je stelt je aan. Mensen gaan je niet meer serieus nemen Tinne, spreek ik tegen mezelf.

Toch, ga ik het delen. Ik doe het zó goed. Maar ook deze kwetsbare momenten horen bij verlies, onverwacht afgeven of afscheid nemen van je vriend. 

Elke stap is een stap. Vanmorgen ben ik deze aangegaan, confronterend maar het is gebeurd. Ik ben er nu blij om, ik ben er trots op! Het zal de volgende keer niet meer deze lading hebben, het zal beter gaan. Eentje die ik kan afvinken, nog een aantal wandelingen te gaan. 🙂

Vasthouden, loslaten, toegeven aan jezelf, lief zijn voor je gemis. 🤍

Het mag, het hoort erbij. 

Hij is het waard, hij zit in je hart, maar jij gaat verder Tinne.

Met je hart vol avonturen, foto’s en herinneringen. 💚Schoon niet? Want ik doe het wel goed. 

Bron : FLOR  (Golden retriever – Quo Vadis of Sweet Gypsie Rose – 06/12/2017-10/05/2024) Kanaal : Dessel-Schoten.