Ik rij op de noord-zuid verbinding van Kasterlee richting Geel. Spotify acoustic aan, de waze staat ingesteld bestemming Theux, klaar voor mijn autorit richting weekend aankomst 19u30. In mijn hoofd overloop ik de dag en de voorbije dagen, de fijne ontmoetingen en gesprekken. Deze vrijdag was stevig gevuld met uiteenlopende zaken en taken.

Fase 3 van onze verbouwingen op kantoor is maandag gestart en brengt de nodige alertheid, taken en to do’s met zich mee. Ik overloop ze in gedachten tijdens het rijden en begin al in gedachten aan de planning van de komende week. Ik merk op dat ik nerveuzer rijd dan anders. Mijn hartslag is aanwezig en kijk naar de weilanden die onder water staan tijdens het voorbijrijden. Door mijn gedachten flits de vraag of het nog zal stoppen met regenen? 

Wie deze weg kent, het is een baan waar je achter elkaar rijdt zonder inhalen kronkelend als een lang uitgerekte slang, volgend tot aan de verkeerslichten van Geel. De wagens voor me vertragen, dus ik ook en merk dat het me stoort. 

Totdat plots de zon door de wolken breekt en ik het schouwspel van verblindende stralen mag aanschouwen.De aangepaste snelheid laat dit toe. Ik wissel automatisch mijn bril naar mijn zonnebril. Uit het niets komt er een duo ooievaars in mijn gezichtsveld. Mijn blik volgt de ooievaar links van me. Hij kiest deze route zodat ik hem kan bewonderen. Hij zweeft sierlijk, draait en strekt zijn vleugels. Het rode van zijn poten, zijn wit en zwarte veren ik kijk. Opnieuw een gedachte dat me even uit dit prachtige plaatje haalt. Een ooievaar is een geluksbrenger. Een symbool van nieuw leven. Van vreugde en geluk, een geboorte van een baby, een wonder. Ik slik, ik wil dit mooie moment niet verbreken en slik mogelijk sombere gedachten snel door, ik drink van mijn waterfles naast me en focus me terug op de weg. 

Wat was dit, een klein gelukje dat zomaar komt overgevlogen in een paar minuten of seconden. Een volmaakt beeld, deze tekst borrelt, mijn gedachten die worden omgezet naar uitkijken naar Flor en Bart die me verwachten op mijn bestemming. Het zachte gitaargeluid van ‘River Mouth’ gezongen door de warme stem van Garrett Kato komt binnen. 

Ik glimlach.